Başka bir country mümkün: Beyoncé’nin Cowboy Carter albümünü neden sevdik?
Bu albümü elim kulağımda bekliyordum. Seçim sonuçlarını bekler gibi inanır mısınız? Yerimde duramadım, herkesten önce öğrenmek istedim. Cowboy Carter, yayınlandığı günden bu yana country’e dair bütün bildiklerimi alt üst etti. Ama bu albüm zaten bir country albümü değil. Ay, dostlar, ne dinledik biz böyle?
Beyoncé, yaklaşık iki senelik bir aranın ardından kanunlar gibi bir dönüş yaptı. Bir türe sadık kalma ve o türün bekçiliğini üstlenme döneminin geçtiğini açıkça ortaya koyuyor artık. Halk seçimini Cowboy Carter’dan yana kullandı. Artık yepyeni bir Beyoncé, bir Türkiye.
Cowboy Carter, sanatçının 20 yılı aşan kariyerinde denemekten çekinmediği her türe saygı niteliğinde. Müzikal bir deneyim. Kendisi albümün bir country albümünden ziyade, bir Beyoncé albümü olduğu konusunda ısrarcı. Haklı bir isyan zira Beyoncé bir müzik türü ise bu albüm o türün ta kendisi. Tabii kraliçenin country albümü yayımlaması, eleştirilerin odağında kalmasını da beraberinde getirdi. Fakat hangi eleştiri ve kim Beyoncé’yi çıktığı yoldan döndürebilir? Akla zarar bir albüme imza atması kaçınılmaz. Cowboy Carter, sanatçının son yıllarda üstüne basa basa deneyimlediği çoklu janra tarzının bir örneği. Üstelik janralar arası geçişler de keskin, sert ve rakip tanımıyor. Akustik gitar uzun zaman sonra bir eşlikçi, şarkıların hatırı sayılır bir bölümünün sıcak bir kış günü rengarenk döşenmiş bir evde yazılmış olması muhtemel. “Riverdance” akordiyon seslerinde dans etmek için ideal; “Protector” romantik bir kaçıştan daha fazlası. Albümün en büyük sürprizi Beyoncé’nin Dolly Parton’ın dillere destan şarkısı Jolene’i yeniden yorumlaması. Cümle alem duysun. Ortalık karışacak. Orijinal şarkıda yer alan “Jolene/I’m begging of you please don’t take my man” sözlerini “Jolene/I’m warnin’ you, don’t come for my man” olarak değiştiren Beyoncé’ye ne diyelim şimdi? Bir zamanların güzel saçlı Becky’sine referans mı veriyor yoksa başka birinden mi bahsediyor acaba? Bu cevabı almamız yakın zamanda mümkün olmayacak. Ancak kesin olan bir şey var ki Beyoncé’ye meydan okumayı aklınızdan bile geçirmeyin. Sizi en yakın çıkışa çağırabilir. Birisi Beyoncé’nin kulağına Miley Cyrus’un durdurulamaz başarısını da fısıldamış olmalı. Albümde bir başka sürprizle daha karşılıyoruz: İkili “II Most Wanted” şarkısının inceliğinde karşı karşıya geliyor.
Okyanustan daha soğuk bir Beyoncé
Albüm detaylı bir çalışmanın ürünü. Eleştirilere inat, bir country albümü de aynı zamanda. Beyoncé, R&B ve popun gürültülü ihtişamını yanında tutarken çok katmanlı düzenlemeleri benimseyen yönünü de vurguluyor.
“Daughter”, sanatçının operaya yeltendiği iç acıtan bir yakarış. Kafasındaki düşüncelerden kurtulmak isteyen bir Beyoncé, yine bir gospel rüzgarında. Bir yandan tehdidini de sağlam tutuyor: “Benimle aşık atmaya çalışma/Tıpkı babam gibiyim/Titanik suyundan daha soğuğum” diyor. Bu çeviriyi Türkçeleştirirken gösterdiğim özeni kenarda tutuyor ve albümün en iddialı şarkısı “Ya Ya” için bir dakikalık saygı duruşuna geçiyorum. Pop, rock ve disko üçlüsünü birleştirmekten çekinmeyen Beyoncé, Tina Turner’ın yokluğunu aratmıyor. Sarhoş bir gecede, çıplak ayakla koşarken dinlemeye müsait. Başka bir country mümkün be!
Albümde Miley Cyrus ve Dolly Parton dışında Post Malone, Willie Jones ve Linda Martel gibi isimlerin imzası dikkat çekiyor. Sektörün iddiası büyük prodüktörlerinden Ryan Tedder ve Pharrell de sahne arkasında. Epik bir şölen Cowboy Carter. Beyoncé, istediği her janrayı çekip bükebileceği bir yaşta çünkü. Louvre Müzesini kapatıp klip çekmiş insandan bahsediyoruz. Daha ne olsun? Albümün çıkış parçaları arasında yer alan “16 Carriages”, dinleyiciyi erken yaşta büyümek zorunda kalan Beyoncé’nin hikayesinde buluşturuyor. Şarkı otobiyografik bir serzeniş adeta. Beyoncé’nin tiz sesi ve şarkının dinleyiciyi yormayan ritmi yavaş yavaş iz bırakıyor. Gospelden vazgeçmiyor burada da. Şarkıyı durdurup, tekrar başa sarmanız gereken anlar geliyor. Destiny’s Child’ın çıkış yılları akıllarda, Beyoncé henüz genç bir kız ve şöhret basamaklarını tırmanıyor.
Bir pazarlama yöntemi olarak dürüstlük
Dürüstlüğü bir pazarlama yöntemine çeviren sanatçı için bu yeni bir adım değil. Hayatının farklı evrelerine bambaşka albümlerde şahit olmuşluğumuz var. Bu noktada güzellemelerime ara vereceğim ve size Beyoncé’nin hafif bir terazide nasıl sallandığından bahsedeceğim.
Tartışmalı söylemlerin kadını olma konusunda iddiamı koruduğum için Renaissance hakkında “Bir çağ açmıyor ama yeni bir dünyanın kapılarını araladığı kesin” demiştim. Renaissance’ın başarısı tahmin edilebilir olsa da benim aşık olduğum Beyoncé, o Beyoncé değil. Ben Lemonade’ciyim, sen seversin, sevmezsin, beni ilgilendirmez. Cowboy Carter da sanatçının Renaissance’taki eklektik tercihlerine bir yenisini daha ekliyor. Şöhreti bol bir albüm olacağı aşikar. Beyoncé, janranın sınırlarını zorlamakla kalmıyor, bir country albümünden beklemeyen radikal geçişler yapıyor. Albüm diskografisinde nerede konumlanacağına dair çekincelerim mevcut fakat mesele burada tıkanıyor zira söz konusu Beyoncé olduğunda eleştiriler pek bir kifayetsiz kalıyor.
O sırada ben hala Super Bowl’da Formation’ı söylemek için sahneye çıktığı günlerdeki ateşini ve cesaretini özlüyorum. Janra değişikliklerinden memnun olsam da tamamı country’den oluşan bir albüm dinlemeyi tercih ederdim. Cowboy Carter, her şeye rağmen kraliçelere yakışır bir albüm. Daughter, Spaghettii, Ya Ya, Jolene, Tyrant, Texas Hold ‘Em albümün öne çıkan işleri. Bir sonraki albümünün Destiny’s Child’ın eski şarkılarından oluşacağı söyleniyor. Hadi inşallah!